چرا گناه می کنیم؟ گناه می کنیم چون برای بندگی مان برنامه ریزی نداریم!

چرا گناه می کنیم؟   

جرعه هایی برای تحول قلب و جان !(یادداشت دوازدهم)

 

گناه می کنیم چون برای بندگی مان برنامه ریزی نداریم!

بندگی کردن برای حضرت حق نیاز به برنامه ریزی دارد. باید آگاهانه و با برنامه‌ی قبلی عبد بود و بندگی کرد. نمی‌توان بدون داشتن نقشه‌ی راهی دقیق و از پیش تعیین شده به مقامات بالا رسید و سالک الی الله شد.

برنامه‌هایی چون اهل ذکر روزانه بودن؛ ارتباط و اشک روزانه بر مصائب أهل البیت (علیهم السلام) ؛ نجوای روزانه با صاحب العصر(عجل الله تعالی فرجه) سحرخیزی و خیز الی الله در سحرگاه با صلاة اللیل؛ مراقبه‌ی روزانه بر اعمال و افکار و احساسات و محاسبه‌ی شبانه بر آنچه گذشت؛ دستگیری از برادران  ایمانی؛  انجام وظایف و مسولیت‌های خطیر اجتماعی؛ کسب رزق حلال و خدمت به خلق خدا را می‌توان سرخط هایی برای این برنامه‌ی بندگی دانست.

اما اگر این برنامه ها در زندگی روزمره جای نگرفت؛ یک وقت انسان متوجه می‌شود که برنامه‌هایی دیگر نظیر سبقت در دنیاخواهی؛ غفلت از عبادت؛ مشغولیت به لهو ولعب های ناسوتی و مستغرق در امیال شهوانی بودن جای برنامه‌ی بندگی را گرفته و اینجاست که صعود انسانیت ملکوتی انسان به نزول حیوانیت ناسوتی وی تبدیل گشته و خسرالدنیا و الآخره خواهد بود و پناه بر خدا از رهاشدگی و روزمرگی و بی برنامگی در عبودیت و بندگی...

و اما چه زیبا گفت صاحب سخنی در ارزش صلاة اللیل به عنوان نقطه‌ی آغاز برنامه ی بندگی：

پرده شب کو لباس هر تنست

پرده شب عارفان را ماءمن است

 

بر محب محبوب شب سامان دهد

بر بشیر لیل عاشق جان دهد

شب در آمد مژده باد اى عاشقان

شد چراغان چرخ بهر سالکان

بهر هر شب زنده دارى از فلک

در دعا و ناله جمعى از ملک

هان بدان شب چیست اى مست غرور

شب بود بر عارفان دار السرور

شب در آمد دیده ها در خواب شد

مرد چشم عارفان غرقاب شد

چشم خون آلوده شد لبریز خون

آه آتشبار مى آید برون

عارفان را خواب مى باشد حرام

دیده احباب بالله لاینام

چرا گناه می کنیم؟ گناه می‌کنیم چون با اهل بیت عصمت و طهارت رفاقت و عشق بازی نمی‌کنیم!

چرا گناه می کنیم؟   

جرعه هایی برای تحول قلب و جان !(یادداشت یازدهم) 

گناه می کنیم چون با اهل بیت عصمت و طهارت رفاقت و عشق بازی نمی‌کنیم!

بسم الله

کمتر عارف و عاشق درگاه عبودیت حق تعالی را میتوان یافت که از جاده‌ی میانبر حبّ اهل البیت ^{علیهم السلام} برای  طی مسیر عاشقی عبور نکرده باشد.

گویی خداوند متعال؛ آن تنها معشوق هستی؛ در این عالم خلقت شرط عشقش را طی مراحلی قرار داده و اولین مرحله‌ی آن را عشق به چهارده نورمقدس فرض نموده و تا سالک را عاشق این انوار نبیند؛ عشق خودش را بر دل او ارزانی نخواهد داشت.

سالک در اولین گام؛ رابطه‌ی خودش با این انوار مقدس را اصلاح می‌نماید و در گام‌های بعدی با کسب شفاعت و هدایت اینان؛ خودش را در وادی حیرت حب الله می‌اندازد!

آن کس که از این  سرّ مکتوم طی مسیر حبّ الله محروم است؛ پس از چندی زندگی و طی ایّام و لیالی دنیا؛ یک موقع متوجه می‌شود که چه ارزان داشته‌ها و گوهرهای وجود خویش را در بازار دنیاپرستان و لذّت خواهان به حراج گذاشته و جز غفلت و معصیت و نکبت سود و آورده‌ای نداشته و این همه بیش از هر چیز بدین خاطر بوده است که عاشق نبوده که کالایش را معشوقی چون آن انوار مقدس خریدار باشند...

و چه زیباست جَذبه و کِشندگی و کُشندگی محبت یوسفان فاطمه‌ی زهرا ^{سلام الله علیها} و در پاشنه‌ی درب بیت رفاقت اهل البیت ^{علیهم السلام}؛ عشق حسین علیه السلام و والسلام!

عمرم اگر مفید نباشد؛ چه فایده؟!

نامم اگر شهید نباشد؛ چه فایده؟!

با یوسفان فاطمه گر روبرو شویم

ما را اگر دل خرید نباشد؛ چه فایده؟!